سندروم پیریفورمیس نوعی بیماری ست که در آن، عضله پیریفورمیس، واقع در ناحیه باسن، دچار اسپاسم شده و درد ایجاد می کند. عضله پیریفورمیس، همچنین می تواند عصب سیاتیک را تحریک کرده و باعث ایجاد درد، بی حسی و گزگز در پشت ساق پا و پا گردد (شبیه درد سیاتیک).

عضله پیریفورمیس چیست؟

عضله پیریفورمیس عضله کوچکی ست که در نواحی عمیقتر باسن (پشت گلوتئوس ماکسیموس) قرار دارد. عضله پیریفورمیس از پایین ستون فقرات شروع می شود و به سطح فوقانی استخوان های فمور (استخوان ران) متصل می شود.  عملکرد این عضله کمک به چرخش مفصل ران و چرخاندن پا به سمت بیرون است

عضله پیریفورمیس به صورت مورب در بدن قرار دارد، در حالی که عصب سیاتیک، به طور عمودی در زیر آن قرار گرفته است (اگرچه در برخی افراد، این عصب ممکن است از درون عضله عبور کند).

علائم سندروم پیریفورمیس

معمولاً کسانی که به سندروم پیریفورمیس مبتلا شده اند، حساسیتی حاد در باسن و دردی مانند سیاتیک را در پشت ران، ساق پا و پا توصیف می کنند. علائم معمولی سندرم پیریفورمیس، ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• وجود دردی مبهم در باسن
• درد در پشت ران، ساق پا و پا (درد سیاتیک)
• درد هنگام راه رفتن روی پله ها یا شیب
• افزایش درد پس از نشستن طولانی مدت
• کاهش دامنه حرکتی مفصل ران

علائم سندرم پیریفورمیس اغلب پس از نشستن طولانی مدت، راه رفتن یا دویدن بدتر می شود و ممکن است هنگام دراز کشیدن به پشت، بهتر شود.

تشخیص سندروم پیریفورمیس

تشخیص سندروم پیریفورمیس، بر اساس بررسی سابقه پزشکی بیمار، معاینه فیزیکی و احتمالاً آزمایشات تشخیصی ست.

سندرم پیریفورمیس اغلب تشخیصی ست که از طریق رد سایر شرایط احتمالی، که ممکن است باعث ایجاد علائم بیمار شوند، مانند فتق دیسک کمر یا اختلال عملکردی مفصل ساکروایلیاک، انجام می گیرد.

معاینه بدنی

معاینه بدنی، شامل معاینه مفصل ران و پاها ست تا مشخص گردد که آیا حرکت، باعث افزایش کمردرد یا درد اندام تحتانی می شود (درد سیاتیک) یا خیر.

به طور معمول، حرکت ران باعث ایجاد درد می شود. این معاینه همچنین سایر علل احتمالی درد سیاتیک، مانند آزمایش حساسیت موضعی و قدرت عضلانی، را شناسایی یا رد می کند.

سابقه پزشکی

سابقه پزشکی، شامل بازنگری عمیق در علائم بیمار است، از جمله موقعیت ها یا فعالیت هایی که باعث بهبود یا بدتر شدن علائم می شوند، مدت زمانی که علائم وجود دارد، اینکه علائم به تدریج شروع شده یا بعد از آسیب دیدگی بوجود آمده است و چه روش های درمانی برای بهبود آن تاکنون اتخاذ شده اند.

همچنین سابقه خانوادگی بیماری هایی مانند آرتروز در بیمار بررسی می گردد.

آزمایشات تشخیصی

با اشعه ایکس و سایر مطالعات تصویربرداری ستون فقرات، نمی توان عصب سیاتیک را در عضله پیریفرمیس تحریک کرد. با این حال، آزمایشات تشخیصی (مانند اشعه ایکس، MRI و آزمایش هدایت عصبی)، ممکن است انجام شود تا موارد دیگری را که می توانند علائمی مشابه سندرم پیریفورمیس ایجاد کنند، از بین ببرند.

تزریق داروی بیهوشی با یا بدون استروئید، ممکن است به تأیید دخیل بودن عضله پیریفورمیس در ایجاد علائم کمک کند.

منبع: https://clinicdard.com/15173/